“To miał być zwykły kurs masażu i trochę pracy z ciałem… a okazał się być początkiem wspaniałej i ciekawej oraz pełnej emocji, podróży w zakamarki zarówno ciała jak i duszy. (…) Nie chcę też nigdy zapomnieć tego uczucia ekscytacji po zatopieniu się w błogostan, jaki może dać dobry dotyk, godziny tańca, śpiewu, śmiechu, wspólne biesiadowanie, i hektolitry wsparcia prosto z głębi serca. (…)

Ten wyjazd to najlepsze, co mogłam sobie podarować i czego doświadczyć w ramach prezentu na 40tke i nie mogę się już doczekać zarażania innych miłością do lomi lomi nui To jest game changer…”

“Spotkanie z Martą zmienia Życie, bo jest to tak naprawdę spotkanie z samym sobą. W Przestrzeni Akceptacji, Zrozumienia i Wsparcia, poprzez dotyk ciała dotykasz swojej Duszy, która poruszona otwiera się na Piękno i Prawdę. I kiedy pozwolisz Prawdzie urzeczywistnić się w sobie, odkrywasz że masz MOC! Moc Kreacji swojego Życia, Moc Miłości, Moc Światła. Otwórz się na Przepływ, na Magię, na Prawdę – spotkaj się z Samym Sobą poprzez Lomi Lomi Nui. Mahalo Martuś za odkrycie Nowego Życia w moim Sercu!”

“Marta jest czarodziejką łagodną, delikatną, piękną kobietą jednocześnie wrażliwą i silną, mądrą i cudownie spontaniczną… i tym wszystkim promieniuje na swoich uczniów, dzieli się swoją wiedzą, mądrością i zaraża świat! Moja ukochana, pierwsza nauczycielka Lomi… Ostatnio dowiedziałam się od jednego z uczniów Abrahama Kawai’i, że taniec, który tańczymy przy stole masażowym (Fregata), czasami był nazywany przez Abrahama – tańcem akuszerki… która powołuje na świat nowe życie… i w zgodzie z tą metaforą – Marta jest cudowną akuszerką i kiedy masuje i kiedy uczy… życia z poziomu serca.
Mahalo! Mahalo! Mahalo!”

„Myślałem/łam, że przyjeżdżam na kurs masażu” – to chyba najczęściej powtarzające się zdanie podczas kręgów wymiany na styczniowym turnusie; i owszem, nauka potężnych ruchów hawajskiego masażu nadawała temu spotkaniu dynamikę, ale cały wyjazd był o czymś więcej; każdy uczestnik odbył duchową podróż do wnętrza własnego ciała i tego, co w nim zakopane; uwalniane były różne emocje, od smutku i złości, po ulgę i euforię; sam wiele razy miałem ochotę krzyczeć „kocham życie!”, ale też wpadałem w przygnębienie z powodu swoich ograniczeń, czy programów, które mi nie służą; czasem uruchamiały się podczas zajęć i blokowały radość, która jest naturalnym ludzkim stanem; ponieważ, za każdym ograniczeniem są skarby i nasze potencjały, wracam z silnym postanowieniem dobrania do złota, które mam w sobie. (…)”